Ο ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΟΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΕΞΩ «ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΤΑΙ ΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟ» ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ΑΝ ΕΙΧΕ ΔΟΛΟ ή ΟΧΙ

Χαρακτηριστικό του Έλληνα είναι η αποποίηση των ευθυνών του για αυτά που έχει την ευθύνη, όταν έρχονται τα δύσκολα.

Το σημερινό περιβάλλον για το Επιχειρείν είναι καθαρά δημιούργημα όλων μας. Το έφτιαξαν οι νομοθέτες μας ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ψηφίζαμε. Και κάθε 3-4 χρόνια που είχαμε εκλογές το επικροτούσαμε διατηρώντας τα ίδια κόμματα στην Κυβέρνηση επί δεκαετίες.

Η Κοινωνία, εμείς δηλαδή, έχουμε επιλέξει το εξής εξωφρενικό: όταν ένας μικρομεσαίος επιχειρηματίας (αυτός ο εκπρόσωπος του Κεφαλαίου, με τις τεράστιες καταθέσεις στο εξωτερικό, τις πισίνες, τις πανάκριβες διακοπές κλπ) πέσει έξω τιμωρείται αμέσως με εξοντωτικές ποινές στέρησης της ελευθερίας του και ιδίως του δικαιώματος προς εργασία. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΧΩΡΙΣ να υπάρχει δικαστική απόφαση περί του δόλου που είχε (ή που δεν είχε) ώστε να πέσει έξω η επιχείρησή του.

Να δώσω ένα παράδειγμα. 

Ένας έμπορος ανοίγει ένα κατάστημα σε μια περιοχή επενδύοντας 200.000€. Απασχολεί 6 άτομα προσωπικό και ξαφνικά ο δρόμος κλείνει για 3 χρόνια επειδή θα γίνει ο σταθμός του Μετρό. Ο έμπορος πτωχεύει αφού τα ανοίγματα του δεν μπορούν να καλυφθούν, οφείλει σε προμηθευτές, τράπεζες και δημόσιο.

Αυτός ο άνθρωπος για εμάς, που σήμερα κλαιγόμαστε για Ανάπτυξη, είναι ένας κοινός απατεώνας που όφειλε να είχε προβλέψει το απρόβλεπτο. Η Κοινωνία, ΕΜΕΙΣ ΔΗΛΑΔΗ, θέλουμε να μπει φυλακή και του απαγορεύουμε να επιχειρήσει και πάλι. Στο από αίτημα του εμπόρου «να εργαστώ και πάλι κάνοντας αυτό που ξέρω για να ζήσω και να πληρώσω τις υποχρεώσεις μου» η Κοινωνία, εμείς δηλαδή, απαντάμε ΟΧΙ.

Σαν Κοινωνία μας είναι αδιάφορο αν είχε δόλο ή όχι, εκδίδουμε «Δικαστική απόφαση» ως προς τα αποτελέσματα της Πτώχευσης του εμπόρου χωρίς καν να του δώσουμε το δικαίωμα να απολογηθεί…

Φυσικά ο ίδιος άνθρωπος δεν θα ξαναμπεί στο επιχειρείν αφού όχι μόνο δεν του το επιτρέπουμε εμείς, δια των νομοθετών μας, αλλά δεν θέλει να ζήσει και πάλι τα ίδια. Και όχι μόνο αυτό. Θα δούνε το πάθημά του και άλλοι και δεν θα τολμήσουν να επιχειρήσουν από φόβο μην υποστούν άθελά τους τις ίδιες συνέπειες. Και καταλήγουμε να εκλιπαρούμε τις πολυεθνικές για μια θεσούλα εργασίας, να παρακαλάμε για επιδοτούμενες συμβάσεις στους Δήμους ή από τον ΟΑΕΔ. Και φυσικά η ανεργία παραμένει στα ύψη και ουδέποτε πρόκειται να μειωθεί αν δεν αλλάξει κυρίως η νοοτροπία μας, όπως αυτή εκφράζεται από τους Νομοθέτες που εμείς εκλέξαμε.